13. PZU Bieg Trzech Kopców

Zdobyłam medal z najbardziej lansiarskiego biegu w mieście polskich królów, oł je! A tak na poważnie, nie no na poważnie się nie da. Miejsca na ten bieg rozchodzą się w kilka godzin, kto się spóźni ten trąba, nie ma przepisywania uczestnictwa ani nic w tym stylu, więc decydujesz się od razu. Ja trochę sobie przegapiłam zapisy i jak zobaczyłam, że zostało już nie wiele miejsc zaczęłam klikać jak szalona aby zdążyć i zatrzymał mnie dopiero widok ceny ale tylko na chwilę. Zaczęłam dalej szybko klikać i udało się, zapisałam się. Przez wiele lat unikałam tego biegu bo nie widziałam w nim nic specjalnego a do tego trzeba pamiętać kiedy zaczynają się zapisy i w tym samym dniu zarejestrować się. Wiecie no, różnie bywa, będziesz na wakacjach na księżycu bez zasięgu i dupa nie zapiszesz się, jak wrócisz za kilka dni. Do konkretów zatem.

Wady:

– cena!!!! 80 zł za 13 km i wiem, że biegi górskie są drogie ale umówmy się jesteśmy w Krakowie a nie Tatrach 😉 Do tego praktycznie nie ma pakietu;

– duża odległość mety od startu, całe 13 km;

– meta w ciężko dostępnym miejscu dla rodzin z małymi dziećmi, my szliśmy 3 km do auta;

– trzeba pamiętać kiedy zaczynają się zapisy, zwłaszcza Ci, którzy chcą ukończyć Triadę.

Posiłek regeneracyjny: nie jadłam, więc nie wiem czy był dobry. Widziałam, że była grochówka i kolejka w miarę płynie przesuwała się do przodu. Do tego na mecie dla każdego czekała woda i izotonik oraz gorąca kawa lub herbata.

Opłata: nie będę się rozpisywać jak ona wzrasta bo jak już kilka razy podkreśliłam, zapisy kończą się w dniu ich rozpoczęcia. Cena 80 zł.

Dawno żaden bieg nie dostał chyba oceny 5,0 za trasę. Ta jest całkiem oryginalna i zdradliwa. Zacznę opis od strony biegowej. Zaczynamy około 1 km lekkich zbiegów i podbiegów, potem luzik asfaltem przez około 5 km a następnie rozpoczynamy zabawę. Najpierw czeka długi podbieg pod Aleję Waszyngtona, zbieg, podbieg i tak przez około 8 km. Dodam, że po drodze mamy kamieniste zbiegi, trochę dziwnych kocich łbów, podłoże zmienia się co chwila. Wasze stopy przeżyją piekło.

A teraz trochę przyjemności. Opiszę trasę turystycznie 😉 Startujemy w historycznej dzielnicy z miejsca z panoramicznym widokiem na wschodni Kraków i Kamieniołom Liban. Kierujemy się w stronę królowej polskich rzek – Wisły. Czymże byłoby jej przekroczenie w innym miejscu niż przez Kładkę Bernatkę, łączącą Kazimierz z Podgórzem. W dawnej dzielnicy żydowskiej nie zabawimy długo, niektórzy nawet nie zobaczą gdzie są bo zza roku wyłania się cudowny Wawel. Siedziba królów polskich. Jednak nie zatrzymujemy się, spoglądamy na chwilę w górę i biegniemy dalej. Już za chwilę opuścimy bulwary wiślane i znajdziemy się na Salwatorze. Na tą dzielnicę też pewnie nie zwrócicie uwagi gdyż wiecie, że powoli zbliżacie sie do pierwszego ciężkiego podbiegu czyli Alei Waszyngtona. Jest piękna prawda? Zacieniona drzewami, prowadzi łagodnie w górę pod Kopiec Kościuszki. Jednak dziś ją biegacze będą przeklinać i wypatrywać jej końca, ponieważ stroma ta górka nie jest ale ciągnie się i ciągnie. Jesteśmy już w lasku Wolskim, ulga od promieni słonecznych ale nasze nogi dalej cierpią. Gdy już myślimy, że gorzej być nie może to będzie gorzej. Jeśli chcecie super focie z medalem na Kopcu Piłsudskiego to musicie sobie na niego wyjść. Meta jest u jego stóp, nie ma lekko. Niestety ja na żaden kopiec nie wyszłam bo nie miałam na to czasu. Jednak Ci co wdrapią się na niego będą mogli rozkoszować się kolejnym widokiem na piękny Kraków, więc warto. I to już koniec.

No dobra to teraz może czas na napisanie kilku słów o tym jak mi się biegło? Miałam jeden cel, przebiec całą Aleje Waszyngtona. Udało się ale od początku. Do 5 km można biec ile mamy sił w nogach ale nie radzę tego robić bo potem skąd weźmiecie siły na podbiegi i zbiegi. Mnie nogi niosły strasznie i ciągle zwalniałam bo wiedziałam co mnie czeka, mimo wszystko i tak biegłam za szybko, nawet o 30 sec na kilometr. Aleję pokonałam, na początku było ok, po około połowie zaczęły mnie tak palić łydki, że zastanawiałam się czy dam radę. Biegłam dalej, próbowałam zmieniać techniki biegu aby trochę odciążyć zmęczone mięśnie. Pod sam koniec myślałam, że nie dam rady, więc zaczęłam się motywować w sposób już niektórym znany. Mianowicie: Kaśśśkaaaaa urodziłaś siłami natury to teraz zapierd..aj a nie, nie dam radyyy!!!! Tak, jak tak się motywuje na biegu, nie jestem delikatną osóbką. Po Alei było już lepiej na przemian były zbiegi i podbiegi, więc nogi powiedzmy trochę odpoczywały. Raz jedne mięśnie pracowały, raz drugie. Najgorszy też był taki długi zbieg po czymś w rodzaju kocich łbów, stopy bolały ale wiadomo, każdy biegnie. Ostatni podbieg pod kopiec też nie należał to łatwych, nogi zmęczone, łydki palą. Mimo wszystko cały czas do przodu, biegusiem, nie marszem. Z tego jestem bardzo dumna. Większość trasy przebiegłam, marszu unikałam, wolałam wolno ale biegiem. Marsz jak zauważyłam strasznie wybija z rytmu i rozleniwia ale czasem nie da się inaczej.
Pomimo, że było ciężko bardzo dobrze wspominam ten bieg. Głowa, nogi i serce współpracowały ze sobą idealnie, gnałam do przodu niczym taran. Atmosfera była super, trasa również, za rok też chcę tam być.

Mój czas ukończenia biegu na dystansie 12,77 km: 01:34:24