Wycieczka po swojej okolicy #1

Ja zaczynam swoją wycieczkę w Woli Filipowskiej, idziemy skrótem do lasu przez Rysie i  Pasternik. Idąc przykuwa mą uwagę oprócz widoku pięknego zagajnika jeszcze coś. Są to stosy śmieci a raczej worków, nie wiem czy to pobliscy mieszkańcy wyrzucają czy może ktoś przyjezdny, możemy też tu znaleźć mnóstwo toreb po McDonaldzie. To niestety burzy mój piękny widok na las, ale idziemy dalej. Na rozwidleniu skręcamy w lewo na Tenczynek zamiast w prawo na Rudno. Musimy wstąpić do Tenczynka na chwilę, bo mieliśmy mały wypadek. Jednak nie wychodzi nam ta dłuższa podróż na złe, bo postanawiamy wrócić inną trasą prowadzącą, wtedy do wyschniętego stawu Wrońskiego. Jako, że mój towarzysz tam nie był, postanawiam go zabrać. To co ukazuje się naszym oczom jest niewiarygodne. Po stawie Wrońskim został tylko zaschnięty muł i kilka butelek na dnie. Obchodzimy staw i siadamy na chwilę. W tym momencie przyjeżdża wielu ludzi oglądać to co my. Ja jako, że zawsze muszę wszędzie wejść, tym razem planuję pochodzić po dnie stawu. Można tam zauważyć mnóstwo szkieletów ryb ale panujący tam odór uniemożliwia dalsze oględziny. Dziwi mnie, że był on taki płytki i nie ma w mule żadnych kontrowersyjnych rzeczy. Nie wszyscy wiedzą, ale ów staw miał bardzo złą sławę. Jak byłam w podstawówce to opowiadali mi, że tam krowy topią, samochody myją czy konie. Oczywiście z tymi krowami to przesada, ale ludzie przyjeżdżali tam myć swe pojazdy a straż pożarna prawdopodobnie tam pobierała wodę. Pomimo takiej wiedzy nie zabrakło amatorów pływania, co kosztowało niektórych własne życie. Jednak ostatnio stawem zajęło się Koło Wędkarskie z Tenczynka, zarybiono staw. Sielanka jak widać nie trwała długo, bo przyszedł dzień, kiedy to woda z niego zaczęła wypływać. Zaczęła się walka z czasem, ratowano ryby. Po pewnym czasie został z niego tylko muł ze szkieletami ryb. Podobno są plany znów zalania go wodą i zarybienia, ale co z tego będzie zobaczymy.

Ruszamy dalej, teraz już docelowo na zamek. Idziemy lasem i dochodzimy do parkingu dosłownie pod zamkiem. Znajdują się tu liczne ławki, są one odkąd pamiętam. Jak byłam dzieckiem to jeździłam tu z rodzicami i urządzaliśmy sobie pikniki, zresztą ludzie z tego co widać nadal to robią. Teraz czas na wspinaczkę, mamy do pokonania 403 metry. Ale co to dla nas, wychodzimy. Podejście pod zamek nie jest strome, jedynie gdy już naszym oczom ukaże się ta okazała ruina musimy trochę popracować nogami, ale to dosłownie kilka metrów. Idziemy wzdłuż murów do bramy wejściowej, kiedyś tą rolę pełnił barbakan. Ruszamy w stronę dziedzińca. Po drodze mijamy po prawej stronie basteję Grunwaldzką. Gdy wejdziemy do niej, pewnie zaskoczy was jej tragiczny stan. Nazwa jej pochodzi od jeńców krzyżackich trzymanych tu na zamku po bitwie pod Grunwaldem. Świadczy to o tym, jak zamek był potężny w tamtym okresie. Jednak to nie wszystko, nazywano go również „Małym Wawelem”, kto trochę zwiedza zamki wie, że nie są one aż tak ogromne jak Tenczyn. Jest on jednym z większych zamków w województwie małopolskim i jednym z najbardziej „wołających” o pomoc. Pierwsze wzmianki o nim pochodzą z XIV wieku, wzniósł go Andrzej Tęczyński, zabity w 1461 roku przez krakowskich mieszczan. Przyczyną tak tragicznej śmierci było po prostu nie zapłacenie za usługi płatnerza a dodatkowo jeszcze pobicie go. Społeczeństwo postanowiło wymierzyć sprawiedliwość po swojemu. Niestety zamek jak i jego budowniczy nie miał więcej szczęścia. Kiedyś cieszył się wielką sławą, odwiedzali go m.in. Mikołaj Rej, Jan Kochanowski czy król Stanisław August Poniatowski. Niestety historia nie okazała się życzliwa dla niego, został spalony 2 razy i to przyczyniło się zapewne do jego upadku. Pierwszy pożar miał miejsce w 1657r. po potopie Szwedzkim, kiedy to po zabiciu większości mieszkańców zamku i splądrowaniu go w poszukiwaniu skarbów został spalony. Ciekawe czy oni też słyszeli tą legendę co ja: na zamku są ukryte nieprzebrane skarby, ale można je znaleźć tylko 2 razy w roku. W noc Bożego Narodzenia oraz w  Wielkanoc. Kosztowności ukryte są pod kaplicą, ale zdobycie łupu nie jest takie proste, skarbu pilnują diabły, zmienione w wściekłe psy a po zamku krąży cień rycerz. Po ujrzeniu go już się nie wraca…  Kolejny pożar miał miejsce prawie sto lat później, bo 1768r. kiedy to piorun uderzył w zamek. Rok po tej tragedii zamek opustoszał i zaczął popadać w ruinę. Kolejnymi władcami byli Potoccy z Krzeszowic jednak zamek został im odebrany po II wojnie światowej. Obecnie zamek należy do Skarbu Państwa, pod zarządem Gminy Krzeszowice. Rodzina Potockich jednak nie rezygnuje z zamku i walczy o niego oraz o inne posiadłości stracone.

Czas już wracać, idziemy inną teraz trasą przez Rudno. Przychodzimy do domu zadowoleni z odbytej wycieczki i żądni więcej przygód.

Aktualny dopisek. Kilka sprostowań tutaj musi paść ponieważ ani staw tak obecnie nie wygląda ani zamek. Staw został ponownie zalany i zarybiony. Jednak to nie wszystko co tam się zmieniło na plus. Powstał chodnik wokół stawu po którym można spacerować, jeździć na rowerze, z wózkiem czy hulajnodze. Są wokół również nowe ławki, więc można tam przyjechać, usiąść i na przykład czytać książkę. Dla mnie istotne są również kosze na śmieci bo dzięki nim nie muszę zabierać śmieci ze sobą. Most pomiędzy dwoma akwenami został odbudowany lub zbudowany na nowo i można po nim bez przeszkód spacerować. Staw zyskał również nowego mieszkańca czyli żółwia, próbowałam dowiedzieć się o nim coś więcej, na przykład gdzie zimuje ale nie udało mi się znaleźć takiego info. Na pewno napiszę jeszcze o tym stawie i wtedy postaram się znaleźć stosowne informacje.

Jeśli chcesz zobaczyć wszystkie miejsca odwiedzone przez Dianę i Kornelię obserwuj #diankamałapodróżniczka oraz #kornelamałapodróżniczka. Jeśli podoba Ci się ten wpis poślij go dalej. Dziękuje 🙂 Jak odwiedzasz miejsca z mojego polecenia nie bój się mnie oznaczać na zdjęciach abym mogła je zobaczyć i udostępnić 🙂